மரியம் ஜமீலா
மௌலானா மௌதூதி, 1903 செப்டம்பர் 25 இல், டெக்கானின் ஹைதராபாதிலுள்ள ஔரங்கபாதில் பிறந்தார். அவரது குடும்பத்தினர், தங்களை காஜா மொயினுத்தீனின் நேரடி வழித்தோன்றல்கள் என்று உரிமை கோரினர். காஜா உஸ்மான் ஹார்வானி, ஹாஜி ஷெரிஃப் ஸந்தானி ஆகியோரின் சீடராக இருந்தவர் காஜா மொயினுத்தீன். அதே போல், காஜா குத்புத்தீன் மௌதூதி சிஷ்தியின் பின்பற்றாளராக இருந்தவர் ஹாஜி ஷெரீஃப் ஸந்தானி.
மௌலானா மௌதூதியின் தந்தை ஒரு வழக்கறிஞர். அவர் அலிகரில் கல்வி கற்றிருந்தார். அவரது தாயாரோடு உடன் பிறந்தவரின் பிள்ளைதான் சர் செய்யது அஹ்மது கான். அவ்வாறிருந்தும், ஆங்கிலேய ஆட்சியின் மீதும் அதன் ஆதரவாளர்கள் மீதும் தான் கொண்டிருந்த கவர்ச்சியை, தன் வாழ்வின் பின்னாட்களில் அவர் வெகுவாக இழந்தார். இவ்வாறு மேற்கத்திய நாகரிகத்தை விட்டு விரண்டோடி, தனது ஆண் மக்களை ஆங்கிலப் பள்ளிக்கூடங்களுக்கு அனுப்ப விரும்பாமல் வீட்டிலேயே அரபி, ஃபார்சி, உருது ஆகிய பாடங்களை முழுமையாக அவர்கள் கற்க ஏற்பாடு செய்தார்.
மௌதூதி பதினாறு வயதை அடைந்த போதே தன் தந்தையை இழந்தார். பின்னர், ஒரு பத்திரிக்கையாளராகப் பணியாற்றி தன் தேவைகளைப் பூர்த்தி செய்து கொண்டார். 1919 இல் ஜபல்பூரில் தாஜ் என்னும் வார இதழின் ஆசிரியராகப் பணியாற்றினார். 1920 இல் அது நாளிதழாக மாறிய பின்னரும் அப்பணியிலேயே நீடித்தார். 1922 இல் டெல்லியில் ஒரு சிறு முஸ்லிம் வாரமிரு இதழின் ஆசிரியராகப் பணியாற்றினார். 1924 முதல் 1928 வரை, டெல்லியில் ஜமியத்துல் உலமாயே ஹிந்தின் இதழான ‘அல்-ஜாமியா’வின் ஆசிரியராக இருந்தார்.
பின்னர் டெக்கானின் ஹைதராபாதிலுள்ள தமது குடும்பத்தாரிடம் திரும்பிச் சென்றார். எனினும் சில மாதங்கள் கழித்து காய்ச்சலால் பாதிக்கப்பட்டு டெல்லி திரும்பினார். 1931 இல் மீண்டும் ஹைதராபாத் சென்றார். 1932 இல், என்றென்றும் அவரோடு தொடர்புபடுத்தப்படும் மாத இதழான தர்ஜுமானுல் குர்ஆனை பதிப்பிக்கத் துவங்கினார்.
மௌதூதி, 1938 மார்ச் மாதத்தில் அல்லாமா முஹம்மது இக்பாலின் அழைப்பை ஏற்று, இஸ்லாமிய சட்டத்தை புத்துயிர்ப்பிக்க பணியாற்றுவதற்காக பஞ்சாப் சென்றார். அங்கு குர்தாஸ்பூர் மாவட்டத்தில் எண்பது ஏக்கர் பரந்த வக்ஃப் இடம் ஒன்றில் தங்கினார். அங்கு ஒரு பள்ளிவாசலும் நான்கு அல்லது ஐந்து கட்டிடங்கள் மட்டுமே இருந்தன. அதுதான் பின்னாட்களில் தாருல் இஸ்லாம் அகடெமியாக உருவாக இருந்த இடம்.
இக்பால் ஏப்ரல் மாதத்தில் இறந்துவிட, மௌலானா மௌதூதி டிசம்பரில் லாஹுர் சென்று, அங்குள்ள இஸ்லாமிய கல்லூரியில் இறையியல் துறைத் தலைவராக ஊதியம் ஏதும் பெறாமலேயே பணியாற்றினார். ஒரு வருடம் கழித்து அதிகாரிகள் அவரை ஊதியம் பெற்றுக் கொள்ளுமாறு வற்புறுத்திய போது, தன் கொள்கைகளைப் பரப்புவதில் தடங்கல்கள் ஏற்படுவதை விரும்பாமல் 1942 ஜுன் மாதத்தில் லாஹுரிலிருந்து வெளியேறி தாருல் இஸ்லாத்திற்கே திரும்பினார். அங்கு தனது எழுத்து மற்றும் பிரச்சாரப்பணிகளைத் தொடர்ந்து மேற்கொண்டார். அவர் 1941 இல் ஜமாத்தே இஸ்லாமியை நிறுவினார். அன்று முதல் அவரது வாழ்வு இவ்வியக்கத்தோடு பிரிக்க முடியாத அளவு பின்னிப் பிணைந்து விட்டது.
இவ்வாறாக, மௌலானா மௌதூதி சுயமுயற்சியாலேயே கல்வி கற்ற ஒருவர். பதினேழு வயது சிறுவனாக, கிலாஃபத் இயக்கத்திற்கு தற்காலிகமாக ஆதரவு அளித்த காலங்களிலேயே அவர் கூர்மையான விமர்சன அறிவைப் பெற்றிருந்தார். இது, அவ்வியக்கத்தை கண்மூடித்தனமாக பின்பற்றுவதிலிருந்து அவரைத் தடுத்தது.
“இப்போதெல்லாம் எந்தவொரு விஷயத்தையும் சாதாரணமாகக் கருதாமல் அதைப் பற்றி ஆழ்ந்து சிந்திப்பது எனது பண்பாகவே மாறிவிட்டது. என்னை எதிர்கொள்ளும் அல்லது என் கவனத்தை ஈர்க்கும் ஒரு பிரச்னையை முழுமையாகப் புரிந்து கொள்ளும்பொருட்டு, அதைப் பற்றி தெளிவாகத் தெரிந்துகொள்ள இயன்றவரை முயற்சிக்கிறேன். இதன்படி, கிலாஃபத் பிரச்னை பற்றிய உண்மைகள், துருக்கியின் நிலவரம் ஆகியவை பற்றி தெரிந்துகொள்ளத் துவங்கினேன். அதன் விளைவாக, முதல் உலகப்போருக்குப் பின் துருக்கியில் தோன்றிய தலைமை, துருக்கிய தேசியவாத உணர்வுகளால் உந்தப்பட்டது என்றும் அதன் சிந்தனை, மேற்கில் கல்வி கற்ற ‘இளம் துருக்கியர்’களின் மதச்சார்பற்ற கொள்கைகளின் தாக்கம் பெற்றது என்பதையும் அறிந்தேன்.”“அதேவேளை, முதல் உலகப் போரின்போது அரபியரும் துருக்கியரும் ஓரணியில் நிற்பதை தடுத்து அவர்களை எதிரிகளாக்கும் பொருட்டு இஸ்லாத்தின் எதிரிகள், அரேபியர்கள் மத்தியில் எவ்வாறு தேசியவாதத்தையும் தேசியவாத வேட்கைகளையும் தூண்டினர் என்பதையும் அறிந்தேன். துருக்கியின் நிலைமையில் ஓர் உள்ளார்ந்த முரண்பாடு இருந்தது எனக்கு தெளிவாகத் தெறிந்தது. ஆங்கிலேயர்களின் பாதுகாப்பில் கலீஃபா தப்பி ஓடிய நிலையில், அதிகாரப்பூர்வமாக யாரும் பதவியேற்காதிருந்தனர். அப்பொழுது அதிகாரத்தில் இருந்தவர்களோ, ஒருபுறம் கிலாஃபத்தின் வாரிசுதாரர்கள் ஆனார்கள்; மற்றொருபுறம் நம்மை மதச்சார்பற்ற பாதையில் வழிநடத்த விரும்பினார்கள். இது மட்டுமின்றி, தங்களது இருப்பின் அடிப்படையாக துருக்கிய தேசியவாதத்தை முன்னிறுத்தியதன் மூலம், அங்கு வாழ்ந்த அரபியர்கள், குர்துகள், மற்றும் பிற துருக்கியரல்லாதவர்களின் விசுவாசத்தை தூரமாக்கும் தவறை செய்தனர். எனினும், தவறாக வழிநடத்தப்பட்டவர்கள் அவர்கள் மட்டுமல்ல. கிறிஸ்தவர்கள் மற்றும் யூதர்களின் வஞ்சக எண்ணங்களை அறியாமல், அரபுத் தலைவர்களும் துருக்கிய தேசியவாதத்தை எதிர்கொள்ள அன்றும் –இன்றும்- அரபு தேசியவாதத்தைத் தூண்டினர். இவ்வாறாக, ஆங்கிலேயர்களின் பக்கம் சேர்ந்ததன் மூலம், இஸ்லாத்தின் புனிதத்தலங்களை உள்ளடக்கியிருக்கும் முஸ்லிம் நிலங்களை ஆக்கிரமிக்கும் வாய்ப்பை அவர்களுக்கு வழங்கினர். இச்சம்பவங்களை நான் அறியவந்தபோது, எந்த கிலாஃபத்திற்காக முஸ்லிம்கள் எதையும் அர்ப்பணிக்கத் தயாராக இருந்தனரோ அத்தகைய கிலாஃபத் உண்மையில் இருக்கவேயில்லை என்று உணரத் துவங்கினேன். இந்தியாவின் முழு அரசியல் சமூகமும் தன் கட்டுப்பாட்டிற்கு முற்றிலும் அப்பாலுள்ள ஒன்றை தன் கையில் எடுத்துக் கொண்டது. மதச்சார்பற்ற துருக்கியத் தலைவர்களால் கிலாஃபத் முடக்கப்பட்டுவிட்டால் நம் இயக்கத்தின் நிலை என்னவாகும்? என்று என்னையே கேட்டுக்கொண்டேன்.”“1924 இல் நடந்த சம்பவங்கள் எனது சந்தேகங்கள் அனைத்தையும் உண்மைப்படுத்தின. நான் எதைப் பற்றி அஞ்சினேனோ அது நடந்துவிட்டது. மேலும் நம் தேசியத் தலைமையின் மீது எனக்கிருந்த நம்பிக்கையை அது ஆட்டங்காணச் செய்தது. அவ்வாண்டில் துருக்கியில் அதிகாரத்தில் இருந்தவர்கள், எந்த கிலாஃபத்திற்காக இந்திய முஸ்லிம்கள் ஒருமனதாக எழுந்து நின்றார்களோ, அந்தக் கிலாஃபத்தை ஒழிப்பதாக அறிவித்தார்கள். நம் நாட்டில் நாம் எதிர்கொண்ட பிரச்னைகள் அனைத்தையும் அலட்சியப்படுத்திவிட்டு கிலாஃபத்திற்காக எழுந்து நின்றோம். ஆனால் இன்று, கிலாஃபத்தின் ஒளிவிளக்கை அணிந்தவர்கள் என்று கருதப்பட்டவர்களே அதை புறந்தள்ளிவிட்டனர்.“அதே ஆண்டு, காங்கிரசின் கிலாஃபத் இயக்க ஆதரவிற்கும் முஸ்லிம்களின் சுயாட்சி இயக்க ஆதரவிற்கும் இட்டுச் சென்ற ஹிந்து-முஸ்லிம் ஒற்றுமை, ஒரு சோகமான முடிவிற்கு வந்தது. இந்தியா முழுவதும் தொடர்ச்சியாக வகுப்புக் கலவரங்கள் வெடித்தன. அதில் மோசமாக பாதிக்கப்பட்டவர்கள் முஸ்லிம்களாகவே இருந்த போதிலும், காந்தி உட்பட முழு ஹிந்துத் தலைமையும் முஸ்லிம் சமூகத்தையே கண்டித்தது. அத்துமீறியவர்களாக ஹிந்துக்களே இருந்தபோதிலும் அவர்களை ஆதரித்து பரிவுடன் நடந்து கொண்டது. 1924 இன் இறுதியில் நடந்த சம்பவங்கள், இத்தகைய மனப்போக்குகளை எவ்விதச் சந்தேகமுமின்றி தெளிவுபடுத்தின. ஹிந்து-முஸ்லிம் ஒற்றுமை, உண்மையில் அர்த்தமற்றது என்பதும், நடைமுறையில் சாத்தியமற்றது என்பதும் தெளிவாகியது.” (1)
1926 இல் ‘இஸ்லாத்தில் ஜிஹாத்’ என்னும் நூலை பிரசுரித்ததன் மூலம், மௌலானா மௌதூதி முதன் முதலில் பொதுக் கவனத்தை தன் பக்கம் ஈர்த்தார். இந்நூல், ஜிஹாத் பற்றிய இஸ்லாமியக் கருத்துருவை நவீன சர்வதேச போர்ச் சட்டங்களோடு விரிவாக ஒப்பிட்டு, போர் பற்றிய பழங்கால மற்றும் நவீன கருத்துருக்களிலிருந்து ஜிஹாதை கவனமாக வேறுபடுத்திக் காட்டியது. நவீன கல்வி கற்ற இளைஞர்களை மாசற்ற இஸ்லாத்தின் பக்கம் ஈர்க்கும் பொருட்டு, மௌலானா மௌதூதி 1932 இல் ‘இஸ்லாம் ஓர் அறிமுகம்’ என்ற தனது மிகப் பிரபலமான நூலை எழுதினார். இந்நூல் பல மொழிகளில் மொழியாக்கம் செய்யப்பட்டு, மீண்டும் மீண்டும் பிரசுரிக்கப்பட்டு, உலகம் முழுவதும் பல்லாயிரக்கணக்கான பிரதிகள் விற்கப்படுகிறது. சில முஸ்லிம் நாடுகளின் பள்ளிக்கூடங்களில் பாடப்புத்தகமாகவும் இந்நூல் விளங்குகிறது. அதே ஆண்டு மௌலானா மௌதூதி தனது பெயரோடு இன்றும் தொடர்புபடுத்தப்படும் மாத இதழான தர்ஜுமானுல்-குர்ஆனை துவக்கினார். இவ்விதழ், நாற்பதாண்டுகளாக கல்வியறிவு பெற்ற உருது பேசும் பொதுமக்களுக்கு கலப்படமற்ற இஸ்லாத்தை விளக்கி வந்துள்ளது.
“1932 இல் ஹைதராபாதிலிருந்து தர்ஜுமானுல்-குர்ஆனை பதிப்பிக்கத் துவங்கிய போது என் சிந்தையில் நான் கொண்டிருந்த திட்டம் என்னவெனில், முஸ்லிம் அறிவுச்சமூகத்தின் மீது மேற்குக் கலாச்சாரம் கொண்டிருந்த பிடியை உடைக்க வேண்டும்; இஸ்லாம் பிரத்யேகமான ஒரு வாழ்க்கை முறையைக் கொண்டுள்ளது; பிரத்யேகமான ஒரு கலாச்சாரத்தை, அரசியல் மற்றும் பொருளாதார திட்டங்களைக் கொண்டுள்ளது; தனக்கே உரிய கல்வி முறையையும் தத்துவத்தையும் கொண்டுள்ளது; இவையனைத்தும் மேற்குக் கலாச்சாரம் நமக்கு வழங்கவிருப்பதைவிட மிகவும் உயர்தரமானது என்ற உண்மைகளை அவர்களுக்குள் விதைக்க வேண்டும் என்பதே. கலை மற்றும் நாகரிகம் தொடர்பான விஷயங்களில் பிறரிடமிருந்து கடன் பெற வேண்டும் என அவர்கள் கொண்டிருந்த மனநிலையை அகற்ற நினைத்தேன். இஸ்லாமிய அமைப்பு உலகிலுள்ள மற்றெல்லாவற்றையும்விட மிகவும் உயர்தரமானது என்று அவர்களை நம்பச் செய்து அவர்களை பிரமிக்க வைத்த மேற்கத்திய அமைப்பை விமர்சித்து, பகுத்தாய்ந்து, அவற்றின் பலவீனங்களையும் குறைகளையும் வெளிப்படுத்த விரும்பினேன்” (2)
அக்காலங்களில் முஸ்லிம் லீக் தலைமையில் பாகிஸ்தான் இயக்கம் எழுச்சி பெற்றது. அப்போது, மௌலானா மௌதூதி இருதேசக் கருத்தமைவை முற்றிலும் ஏற்று இத்துணைக்கண்டத்தின் முஸ்லிம்கள் தங்களுக்கென ஒரு தனி நாட்டில் வாழ்ந்து செழிக்க வேண்டும் என்ற கருத்தை ஆதரித்தார். எனினும் முஸ்லிம்களுக்கும் ஹிந்துக்களுக்கும் மத்தியில் பகையை மட்டுமே தோற்றுவித்த இனவாதத்தை உறுதியாக எதிர்த்தார். முஸ்லிம்கள் ஒரு சாதாரணமான தேசிய இனம் அல்ல, மாறாக அவர்கள் இஸ்லாத்தின் செய்தியை உலகெங்கும் பரப்பும் பணியை இலக்காகக் கொண்டவர்கள் என்று வலியுறுத்தினார். வெறுமனே முஸ்லிம் குடும்பத்தில் பிறந்து முஸ்லிம் பெயர் சூட்டப்படுவதால் மட்டும் ஒருவன் முஸ்லிம் ஆவதில்லை. மாறாக, முஸ்லிமல்லாதவர்கள் மத்தியில், அவன் கலிமாவிற்கு கட்டுப்பட்டான் என்பதற்கு சாட்சி பகர்வது, அவனுடைய தினசரி நடைமுறை வாழ்வே ஆகும். முஸ்லிம் என்று சொல்லிக் கொள்வது மட்டும் போதாது. தன் பெயருக்குத் தகுதியானவனாக ஒரு முஸ்லிம் வாழ்வதற்கு, உண்மையாகவே குர்ஆன், சுன்னா ஆகியவற்றின் அடிப்படையில் இஸ்லாமிய வாழ்க்கை வாழ வேண்டும். தப்லீக்கை புத்துயிரூட்டி ஆக்ரோஷமாக பணியாற்றுவதன் மூலமே பிற ஹிந்து அக்கம்பக்கத்தவர்களின் மதிப்பை அவன் பெற முடியும்.
1937 முதல் 1941 வரையிலான காலங்களில் ‘முஸ்லிம்களும் தற்கால அரசியல் போராட்டங்களும்’ என்ற தலைப்பின் கீழ் அவர் தொடர்ந்து எழுதிய கட்டுரைகளின் பொருள் இதுவாகத்தான் இருந்தது. அதில் பாகிஸ்தான், அசல் இஸ்லாமிய அரசாக நிறுவப்படாமல், அதன் தலைமையும் இஸ்லாத்தின் ஒன்றியக் கொள்கைகளை விடுத்து நயவஞ்சகக் கொள்கைகளையே தன் பண்பாகக் கொண்டிருந்தால், பிராந்திய அடிப்படையிலான தேசியவாதம் மீண்டும் தலைதூக்கி, இறுதியில் நாடு சிதறுண்டு போவது தவிர்க்க முடியாததாகிவிடும் என துணைக்கண்டத்தின் பிரிவினை ஏற்படுவதற்கு முன்னரே கணித்துக் கூறினார்.
“எனவே, என் முன் மூன்று பிரச்னைகள் இருந்தன; நாடு பிரிக்கப்படாவிட்டால் முஸ்லிம்களை பாதுகாக்க என்ன செய்வது; நாடு பிரிக்கப்பட்டால் இந்தியாவில் தங்கிவிடும் முஸ்லிம்களுக்காக என்ன செய்வது; பிந்திய நிகழ்வில், புதிய முஸ்லிம் நாடு இஸ்லாம் அல்லாத அரசாக உருவாகிவிடாமல் தடுத்து, அசல் இஸ்லாமிய அரசாக உருவாக வழி செய்வது எவ்வாறு? இம்மூன்று பிரச்னைகளையும் சிந்தித்த பின்னரே, நிலைமையை எதிர்கொள்ள ஜமாத்தே இஸ்லாமி என்னும் நிறுவனத்தை அமைக்க வேண்டும் என்ற எண்ணம் எனக்குத் தோன்றியது. சமீபகாலமாக நான் கூறிய சில கருத்துக்கள் பெரும்பாலானவர்களைக் கவராதிருப்பினும், சில திசைகளிலிருந்து என் மீது பழிப்புரைகள் வீசப்படினும், ஒரு சிறு மக்கள் குழு என்னோடு உடன்பட்டது. இக் குழுவின் ஒத்துழைப்போடுதான் ஜமாத் உருவானது. இஸ்லாத்தின் மீதும் அது முன்னிறுத்தும் அனைத்து விஷயங்களின் மீதும் உறுதியான நம்பிக்கை கொள்வது மட்டுமின்றி, உண்மையான ஆற்றல் என்பது எண்ணிக்கையிலன்றி பண்பில்தான் உள்ளது என்னும் நம்பிக்கையை பிறர் மத்தியில் தூண்டக் கூடிய, நம்பகமான பண்புள்ளவர்களையே ஜமாத் உறுப்பினர்களாகக் கொண்டிருக்க வேண்டும் என நிலையாக எண்ணியிருந்தேன்.
எனவே, தங்கள் சொல்லாலும் செயலாலும் நம்பிக்கையூட்டும், உறுதியான நம்பகமான பண்புள்ளவர்களையே –அவர்கள் எண்ணிக்கையில் குறைவாகவே இருப்பினும்- ஜமாத் தன் உறுப்பினர்களாக சேர்த்திட வேண்டும் என எண்ணினேன். இத்தகையவர்களால்தான், தங்களிடம் கொடுக்கப்பட்ட நிதி எந்த நோக்கத்திற்காக அளிக்கப்பட்டதோ, அதற்காகவே செலவழிக்கப்பட்டது என்ற நம்பிக்கையை முஸ்லிம்களிடம் ஊட்ட முடியும். மேலும் ஜமாத் கட்டுக்கோப்பான இயக்கமாகவும் இறுக்கமான ஒழுக்க வரம்புகளைக் கொண்டதாகவும், அதன் தரத்தில் எந்தவொரு தளர்வும் இருக்கக் கூடாது என்றும் முடிவு செய்தேன். ஜமாத் நிறுவப்பட்டபோது நான் கவனத்தில், கொண்ட மற்றொரு விஷயம் என்னவெனில், அதில் பழமை முறையில் கல்வி கற்றவர்களும் நவீன கல்வி கற்றவர்களும் இருக்க வேண்டும் என்பதே. இதன் மூலம் இஸ்லாமிய ஒழுங்கை நிறுவுவதற்காக அவர்கள் இணக்கமாக பணியாற்ற முடியும். அனைத்துப் பிரிவு மக்களையும் எல்லா சிந்தனைப் பள்ளிகளைச் சார்ந்தவர்களையும் இணைக்க ஜமாத் முயற்சி செய்தது. இதுவரை ஷியாக்களுள் எவரும் ஜமாத்தில் உறுப்பினராக இல்லாதிருப்பினும் பலர் அதன் நலம்விரும்பிகளாக (முத்தஃபிகீன்) உள்ளனர்.” (4)
முஸ்லிம் இந்தியாவில், மௌலானா மௌதூதியை போல் பேரார்வத்தோடு பாகிஸ்தான் இயக்கத்தை ஆதரித்தவர்கள் எவரும் இல்லை. இந்திய முஸ்லிம்கள் ஒரு தனிச் சமூகம் என்றும், அவர்கள் ஹிந்து ஆதிக்கத்தையும் ஒடுக்குமுறையையும் தடுக்க வேண்டுமெனில் தங்களைத் தாங்களே நிர்வகித்துக் கொள்ள வேண்டும் என்றும் தன் எழுத்திலும் பேச்சிலும் அவர் வலியுறுத்தினார். தீவிர விடுதலைப் போராட்ட வீரர்களான மௌலானா முஹம்மது அலி ஜவ்ஹர், மௌலானா ஷவ்கத் அலி மற்றும் காயிதே ஆஸம் முஹம்மது அலி ஜின்னா கூட ஏதோ ஒரு சமயத்திலாவது இந்திய தேசியக் காங்கிரசின் உறுப்பினர்களாக இருந்த நிலையில் மௌலானா மௌதூதி அதில் ஒரு முறை கூட இணையவேயில்லை. ஜமாத்தே இஸ்லாமியில் இணையும்படி காயிதே ஆஸமிடம் கூறப்பட்டபோது, ஜமாத்திற்கும் முஸ்லிம் லீக்கிற்கும் இடையில் முரண்பாடும் எதுவும் இல்லை என்பதை அவர் இவ்வாறு விளக்கினார்: ஒன்று உயர்ந்த நிறைநலனுக்காகப் பணியாற்றுகிறது, மற்றொன்று இந்திய முஸ்லிம்களின் உடனடித் தேவையான தனி நாடு கொள்கையை மெய்ப்பிக்கப் பணியாற்றுகிறது. இது நடக்காவிட்டால் ஜமாத்தின் குறிக்கோள் நடைமுறையில் முழுமையடைவது சாத்தியமின்றிப் போய்விடும். (5)
1947 ஆகஸ்டு 14 இன் பிரிவினைக்குப் பின் மௌலானா மௌதூதி, தன் ஆற்றல் முழுவதையும் பாகிஸ்தானில் ஒரு செறிவான இஸ்லாமிய வாழ்க்கை முறையை நிறுவுவதற்காக அர்ப்பணித்தார். 1948 ஜனவரி-மார்ச் மாதங்களில், ஆன்மீக, ஒழுக்க, சமூக, அரசியல் மற்றும் பொருளாதார விவகாரங்களில் இஸ்லாத்தின் முனைப்பான பண்புகளை விளக்கி வானொலியில் ஒரு தொடர் உரை ஆற்றினார். (6) அவரைப் பொறுத்தவரை இஸ்லாம் ஒரு வெற்று முழக்கம் அல்ல. சொல்லின் உறுதியை செயலால் நிரூபித்த மிகச் சில தலைவர்களுள் மௌலானா மௌதூதியும் ஒருவர். சோர்வின்றி நாடு முழுவதும் சுற்றுப் பயணம் மேற்கொண்டு பிரச்சாரம் செய்து முழுமையானதொரு இஸ்லாமிய அரசிற்காக ஆதரவு திரட்டினார். இத்தகைய நேர்மையான நோக்கத்தை சகித்துக் கொள்ளாத சில சுயநலச் சக்திகள், அவர் உண்மை இஸ்லாமிய அரசியல் சாசனத்தைக் கோரியபோது, தேசத் துரோக குற்றம்சாட்டி அவரை 1948 அக்டோபர் 4 முதல் 1950 மே 28 வரை சிறையிலடைத்தனர். எனினும், அவரது கோரிக்கைகளுக்கு உருக்கொடுப்பதாக அமைந்த ‘குறிக்கோள்கள் தீர்மானத்தை’, தேசிய அரசியல் சாசனப் பேரவை 1949 மார்ச் 7 இல் நிறைவேற்றிய போது, இஸ்லாமிய அரசியல் சாசனத்திற்கான அடிப்படையை அமைக்கும் அவரது முயற்சி பலன் தரத் தொடங்கியது.
‘குறிக்கோள்கள் தீர்மானத்தின்’ உரை மூலம் பின் வருமாறு:
- முழு அகிலத்தின் மீதான இறையாண்மை ஏக இறைவனுக்கு மட்டுமே உரியதாகும். பாகிஸ்தான் தேச மக்கள் வழியாக அவன் வகுத்தளித்துள்ள -அவன் விதித்துள்ள வரம்புகளுக்கு உட்பட்டு செயல்படுத்தப்பட வேண்டிய- அதிகாரம் ஒரு புனித அமானிதம் ஆகும்.
- பாகிஸ்தான் மக்களை பிரதிநிதித்துவப்படுத்தும் இந்த அரசியல் சாசனப் பேரவை, இறைமையுடைய, சுதந்திர பாகிஸ்தான் தேசத்திற்காக ஒரு அரசியல் சாசனத்தை வரைய தீர்மானிக்கிறது.
- இது வகையில், அரசு தன் ஆற்றல் மற்றும் அதிகாரத்தை தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட மக்கள் பிரதிநிதிகள் வழியாக செயல்படுத்தும்.
- இது வகையில் இஸ்லாம் தெளிவுபடுத்தியுள்ளபடி ஜனநாயக, சுதந்திர, சமத்துவ, சகிப்புத்தன்மை மற்றும் சமூக நீதிக் கோட்பாடுகள் முழுமையாக பேணப்படும்.
- இது வகையில் குர்ஆன் மற்றும் சுன்னாவில் விதிக்கப்பட்டுள்ள இஸ்லாமிய போதனைகள் மற்றும் கோரிக்கைகளின் அடிப்படையில் முஸ்லிம்கள் தங்கள் தனி மற்றும் கூட்டு வாழ்வை ஒழுங்கமைப்பதற்கான வழிவகை செய்யப்படும்.
- இது வகையில் சிறுபான்மையினர் தங்கள் மதத்தை சுதந்திரமாக வெளிப்படுத்தி நடைமுறைப்படுத்தவும், கலாச்சாரத்தை மேம்படுத்தவும் தேவையான ஏற்பாடுகள் செய்யப்படும்.
- இது காரணமாக இப்போது பாகிஸ்தானின் அங்கமாகத்திகழும் அல்லது அதன் உரிமையின் கீழ் வரும் பகுதிகளும், வருங்காலத்தில் அதன் அங்கமாக திகழவிருக்கும் அல்லது அதன் உரிமையின் கீழ் வர இருக்கும் பகுதிகளும் ஒரு கூட்டாட்சியாக விளங்கும். அவ்வாறிருக்க, அதன் அங்கம் ஒவ்வொன்றும் தன் ஆற்றல் மற்றும் அதிகாரத்தில், பரிந்துரைக்கப்பட்ட அளவு வரம்புகள் மற்றும் எல்லைகளோடு கூடிய தன்னாட்சி உரிமையுடன் விளங்கும்.
- சட்டத்தின் முன் சம வாய்ப்பு மற்றும் அந்தஸ்து; சமூக, பொருளாதார மற்றும் அரசியல் நீதி; சட்டத்திற்கும் சமூக நல்லொழுக்கத்திற்கும் கட்டுப்பட்ட சிந்தனை, வெளிப்பாடு, நம்பிக்கை, வழிபாடு மற்றும் சங்கமிக்கும் சுதந்திரம் ஆகியவை உட்பட்ட அடிப்படை உரிமைகள் உறுதிப்படுத்தப்படும்.
- சிறுபான்மையினர், பின்தங்கியோர் மற்றும் தாழ்த்தப்பட்டவர்களின் முறைமையான நலன்களைப் பாதுகாக்க தேவையான வழிவகைகள் செய்யப்படும்.
- நீதித்துறையின் சுதந்திரம் முழுமையாக பாதுகாக்கப்படும்.
- கூட்டாட்சியிலுள்ள பிரதேசங்களின் பேராண்மை, அவற்றின் சுதந்திரம் மற்றும் பிற உரிமைகள் –நீர், நிலம் மற்றும் வான்வெளி மீதான இறையாண்மைக்கான உரிமைகள் உட்பட பிற உரிமைகளும்- பாதுகாக்கப்படும்.
- இதன் மூலம் பாகிஸ்தானிய மக்கள் செழித்தோங்கி, பிற நாடுகள் மத்தியில் தங்கள் உரிமையையும் கண்ணியத்தையும் பெற்று, சர்வதேச அமைதிக்காகவும் முன்னேற்றத்திற்காகவும் மனித இனத்தின் மகிழ்ச்சிக்காகவும் தங்களின் முழுமையான பங்களிப்பை செலுத்த முடியும் (7)
பல நூற்றாண்டுகளில் முதன் முறையாக பாகிஸ்தானிலுள்ள எல்லா முக்கிய சிந்தனைப் பள்ளிகளையும் சார்ந்த முப்பத்தியொரு உலமாக்கள் –தேவ்பந்தி, பரேலவி, அஹ்லே-ஹதீஸ் மற்றும் ஷியா உட்பட- மௌலானா மௌதூதியின் வற்புறுத்திலின் பேரில், கராச்சியில் 1951 ஜனவரி 21 முதல் 24 வரை மாநாடு ஒன்றை நிகழ்த்தினர். அப்போது, அரசியல் சாசனத்தில் சேர்க்கப்பட வேண்டிய, நவீன இஸ்லாமிய அரசிற்கு இன்றியமையாத இருபத்தியிரண்டு கோட்பாடுகளை பூரண சம்மதத்துடன் உருவாக்கினர். இவ்வுலமாக்களின் ஒருமித்த முடிவு பின்வரும் கோரிக்கைகளை வலியுறுத்தியது:
இஸ்லாமிய தேசத்தின் அரசியல் சாசனம் கீழ்கண்ட அடிப்படைக் கொள்கைகளை வெளிப்படுத்த வேண்டும்:
- இயற்கை முழுவதின் மீதும், சட்டங்கள் அனைத்தின் மீதுமான இறையாண்மை அல்லாஹ் ரப்புல் ஆலமீனிற்கே உரியது.
- நாட்டின் சட்டதிட்டம் குர்ஆன் மற்றும் சுன்னாவின் அடிப்படையில் அமைக்கப்பட வேண்டும். அவற்றோடு முரண்படும் எந்தவொரு சட்டமோ நிர்வாக ஆணையோ பிறப்பிக்கப்படக் கூடாது. விளக்கக் குறிப்பு:- குர்ஆன் சுன்னாவோடு முரண்படும் சட்டம் ஏதும் தற்போது நடைமுறையில் இருப்பின், அது படிப்படியாக குறிப்பிட்ட காலத்தில் இஸ்லாமிய சட்டத்தோடு இணங்கும் வகையில் திருத்தப்படும் அல்லது நீக்கப்படும் என்று அரசியல் சாசனத்தில் குறிப்பிடப்பட வேண்டும்.
- புவியியல், மொழியியல் அல்லது பிற பொருள்முதல்வாத கோட்பாடுகளின் அடிப்படையிலன்றி இஸ்லாமியக் கோட்பாடுகளின் அடிப்படையிலேயே இந்நாடு அமைக்கப்பட வேண்டும்.
- குர்ஆன் மற்றும் சுன்னாவில் கூறப்பட்டுள்ளபடி நன்மையை ஏவி தீமையைத் தடுப்பது, இஸ்லாத்தின் அடிப்படைக் கொள்கைகளுக்கு புத்துயிரூட்டி உயர்நிலையடைவதற்கான முயற்சிகளை எடுப்பது, இஸ்லாத்தின் பல்வேறு அங்கீகரிக்கப்பட்ட சிந்தனைப் பள்ளிகளின் தேவைகளுக்கேற்ப இஸ்லாமிய கல்விக்கான வழிவகைகளை செய்வது ஆகியவை அரசின் பொறுப்பாகத் திகழும்.
- உலக முஸ்லிம்கள் மத்தியில் ஒற்றுமைக் கயிற்றை வலுப்படுத்தி சகோதரத்துவத்தை பலப்படுத்துவதும், மில்லத்-ஏ-இஸ்லாமியாவை பாதுகாத்து அதன் ஒற்றுமையை உறுதிப்படுத்தும் பொருட்டு இன மொழி பிராந்திய அல்லது பிற பொருள்முதல்வாத பண்புகளை இந்நாட்டின் முஸ்லிம் குடிமக்களிடமிருந்து மட்டுப்படுத்துவதும் அரசின் கடமையாகும்.
- தற்காலிக அல்லது நிரந்தர வேலையின்மை, உடல் பலவீனம் போன்ற காரணங்களால் தங்கள் வாழ்க்கைத் தேவைகளை ஈட்டும் சக்தி பெறாதவர்களுக்கு –அவர்கள் எந்த மதம், இனத்தைச் சேர்ந்தவர்களாயினும்- அடிப்படைத் தேவைகளான உணவு, உடை, வீடு, மருத்துவ உதவி மற்றும் கல்வி ஆகியவற்றிற்கான உத்தரவாதம் வழங்குவதும் அரசின் பொறுப்பாக இருக்க வேண்டும்.
- இஸ்லாமிய சட்டம் வழங்கியுள்ள உரிமைகள் அனைத்தையும் பெறுவதற்கு குடிமக்கள் உரிமையளிக்கப்பட்டவர்களாக இருக்க வேண்டும்; அதாவது சட்ட வரம்புகளுக்கு உட்பட்டு அவர்களது உயிர் உடமை மற்றும் கண்ணியத்திற்கு முழுப் பாதுகாப்பு, சமயம் மற்றும் கொள்கைகளில் சுதந்திரம், தொழில் செய்வதில் சுதந்திரம், இணங்கிச் செயல்படுவதற்கான சுதந்திரம், சமவாய்ப்பு மற்றும் பொதுத்துறைகளிலிருந்து பயன்பெறும் உரிமை ஆகியவற்றை பெறுவதற்கு மக்கள் உரிமையளிக்கப்பட்டவர்களாக இருக்கவேண்டும்.
- சட்டப்படியே அல்லாமல் எந்தக் குடிமகனுக்கும் எந்நிலையிலும் இவ்வுரிமைகள் மறுக்கப்படக்கூடாது. தன்னைத் தற்காத்துக் கொள்ளும் உரிமையளிக்கப்படாத நிலையிலும், நீதிமன்றத்தின் தீர்மானமின்றியும் எவரும் எந்தவொரு குற்றச்சாட்டின் அடிப்படையிலும் தண்டனை விதிக்கப்படக் கூடாது.
- அங்கீகரிக்கப்பட்ட முஸ்லிம் சிந்தனைப் பள்ளிகளுக்கு சட்ட வரம்புகளுக்கு உட்பட்ட முழு சமயச் சுதந்திரமும், தங்கள் கொள்கைகளை பரப்பும் சுதந்திரமும், தங்கள் பின்பற்றாளர்களுக்கு மதக்கட்டளை பிறப்பிக்கும் உரிமையும் கொடுக்கப்பட வேண்டும். அவர்களின் தனிப்பட்ட விவகாரங்கள் அவரவர் ஃபிக்ஹின் அடிப்படையில் நிர்வகிக்கப்பட வேண்டும். அவற்றை அவர்களது காஸிகள்* மூலம் நிர்வகிக்க வழிவகை செய்வது உகந்தது.
- தேசத்தின் முஸ்லிமல்லாத குடிமக்கள் மதம், சமய வழிபாடு, வாழ்க்கை முறை, கலாச்சாரம் மற்றும் சமயக் கல்வி ஆகியவற்றில் சட்டத்திற்குற்பட்ட முழுச் சுதந்திரத்தை பெற்றிருக்க வேண்டும். அவர்கள் தங்கள் தனிப்பட்ட விவகாரங்களை அவர்களது சமயச் சட்டங்கள், வழக்காறுகள் மற்றும் வழக்குகளைக் கொண்டு நிர்வகிக்கும் உரிமையளிக்கப்பட வேண்டும்.
- முஸ்லிமல்லாத குடிமக்களுக்கு ஷரியத்திற்கு உட்பட்டு தேசத்தால் அளிக்கப்பட்ட வாக்குறுதிகள் அனைத்தும் நிறைவேற்றப்பட வேண்டும். பத்தி 7 இல் விளக்கப்பட்டுள்ளபடி அவர்களும் முஸ்லிம் குடிமக்களோடு சேர்ந்து சம குடியுரிமை பெற வேண்டும்.
- தேசத் தலைவர், தனது பக்தி ஆற்றல் மற்றும் நீதத்தன்மைகளில் மக்களின் நம்பிக்கையைப் பெற்ற ஒரு முஸ்லிம் ஆணாகவே இருக்க வேண்டும்.
- தேசத்தின் நிர்வாகப் பொறுப்பு, தேசத் தலைவர் மீதே முதன்மையாக சுமத்தப்பட வேண்டும். எனினும், அவர் தனது அதிகாரத்தின் எந்தவொரு பகுதியையும் வேறொரு நபருக்கோ குழுவுக்கோ பகிர்ந்தளிக்கக் கூடும்.
- தேசத் தலைவரின் ஆட்சி, சர்வாதிகாரப் போக்கிலன்றி ஆலோசனை முறையிலேயே (ஷுரா) நடைபெற வேண்டும். அதாவது அரசாங்கத்தின் பொறுப்பில் இருப்பவர்கள் மற்றும் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட மக்கள் பிரதிநிதிகளுடன் ஆலோசனை செய்த பின்னரே தன் கடமையை அவர் செய்ய வேண்டும்.
- ஆலோசனையின் அடிப்படையிலன்றி, வேறு எந்த முறையிலும் தேசத் தலைவர் அரசியலமைப்பை முழுமையாகவோ பகுதியாகவோ தள்ளுபடி செய்யும் உரிமையை பெறமாட்டார். அவ்வாறே நிர்வாகத்தையும் ஆலோசனை அடிப்படையிலன்றி வேறு வழிகளில் நடத்தும் உரிமையை அவர் பெறமாட்டார்.
- தேசத் தலைவரை தேர்ந்தெடுக்கும் அதிகாரத்தை பெற்ற அமைப்பு, பெரும்பான்மை வாக்குகள் அடிப்படையில் அவரை பதவி நீக்கம் செய்யவும் அதிகாரம் பெற்றிருக்க வேண்டும்.
- குடியியல் உரிமைகள் சார்ந்த விஷயங்களில், தேசத் தலைவர் சட்டத்திற்கு கட்டுப்பட்டவராகவே இருக்க வேண்டும்.
- குடிமக்கள் –அரசாங்க உறுப்பினர்கள், அரசு அதிகாரிகள், தனி நபர்கள் என- அனைவரும், ஒரே நீதிமன்றத்தால் நடைமுறைப் படுத்தப்படும் ஒரே சட்டத்திற்கு கட்டுப்பட வேண்டும்.
- நீதித்துறை தன் கடமையைச் செய்வதில் நிர்வாகத்துறையிலிருந்து தனித்து சுதந்திரமாக செயல்பட வேண்டும்.
- இஸ்லாமிய அரசின் அஸ்திவாரங்கள் மற்றும் அடிப்படைக் கொள்கைகளை கீழறுப்பதாக கருதப்படும் கொள்கைகளை பரப்புவதும் பொதுப்படுத்துவதும் தடை செய்யப்பட வேண்டும்.
- நாட்டின் பல்வேறு பகுதிகளும் மண்டலங்களும் ஒரே தேசத்தின் நிர்வாக அலகுகளாகவே கருதப்பட வேண்டும். அவை இன, மொழி அல்லது கோத்திர அடிப்படையிலான அலகுகளாக அன்றி நிர்வாக அலகுகளாகவே இருக்க வேண்டும். நிர்வாக வசதிக்கேற்ப, மத்திய அரசின் மேற்பார்வையில் சில அதிகாரங்களை அவை பெற்றிருக்கலாம். பிரிந்து செல்லும் உரிமையை அவை பெற்றிராது.
- குர்ஆன்-சுன்னாவின் நிபந்தனைகளுக்கு முரணாக உள்ள அரசியலமைப்பின் விளக்கம் எதுவும் செல்லுபடியாகாது.
குறிப்புகள்
(4) முன்னது, பக் 49-55 சுருக்கம்
(5) தி திங்கர் வார இதழ், கராச்சி, டிசம்பர் 27, 1963 இல் வெளியான கமருத்தின் கானின் கூற்றிலிருந்து மேற்கோள்.
(6) இஸ்லாமிய வாழ்க்கை முறை, செய்யது அபுல் அஃலா மௌதூதி, இஸ்லாமிக் பப்ளிகேஷன்ஸ், லாஹுர், டிசம்பர் 1965
(7) பாகிஸ்தானில் மதமும் அரசியலும், லியோனார்ட் பைன்டர், கலிஃபோர்னியா பல்கலைக்கழக அச்சு, பெர்க்ளி, 1961, பக், 142-143
* காஸி அல்லது காதி என்பவர், முஸ்லிம் நீதிமன்றத்தின் நீதிபதி ஆவார்.
“நிச்சயமாக முஸ்லிம் லீக் வேகமாக வளர்ந்து வந்தது. ஆனால் அதில் இணைந்தவர்களின் பண்புகளைக் கொண்டு பார்த்தால் ஒரு தேசியவாத முஸ்லிம் நாட்டை மட்டுமே அவர்களால் நிறுவ முடியும் என நான் உணர்ந்தேன். மேலும் அத்தகையவர்கள், எந்தவிதத்திலும் உண்மையான இஸ்லாமிய நாட்டை உருவாக்கும் தகுதி படைத்தவர்கள் அல்ல என்றும் உறுதியாக உணர்ந்தேன். முஸ்லிம் லீகின் தலைமை, அதில் சேர்ந்தவர்கள் மற்றும் முன்னிலையில் இருந்தவர்கள் -தங்கள் நடத்தை மற்றும் பண்புகளாலும், தினசரி வாழ்க்கை முறையாலும், கல்வி சிந்தனை முறையாலும்- உண்மை இஸ்லாமிய நாட்டை நிறுவுவார்கள் என்ற நம்பிக்கையை ஊட்டவில்லை. அவர்களால், முஸ்லிம்களுக்காக ஒரு தேசியவாத நாட்டை மட்டுமே நிறுவ முடியும், அதனை இஸ்லாமிய அரசாக மாற்ற முடியாது” (3)